Γιατί θα βγουν καλύτεροι παίκτες τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα

Επιμέλεια football-academies Τετάρτη, 18 Ιούλιος 2012

Ο Γιάννης Σερέτης αναλύει από το gazzetta.gr, με αφορμή την πορεία της εθνικής Νέων στο Euro U-19 γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να «γεννήσει» καλύτερους παίκτες στις επόμενες γενιές.

Δεν ήταν έκπληξη το αποτέλεσμα του τελικού, παρότι πολλοί παρασυρθήκαμε από την εικόνα του πρώτου αγώνα Ισπανίας – Ελλάδας, στον όμιλο, όταν μετά το 60’ τα πιτσιρίκια της Νο 1 ποδοσφαιρικής σχολής παγκοσμίως αυτή την περίοδο (ξεπέρασε πια η Ισπανία και την Ολλανδία, την οποία αντέγραψε ως έναν βαθμό) υπέφεραν από την πίεση για τη μείωση και την ισοφάριση που δεν είχε επιτευχθεί. Δεν ήταν έκπληξη γιατί τα Ισπανάκια έμαθαν πια να πηγαίνουν στα τουρνουά όχι μόνο για να ακουστούν και να παρουσιάσουν αυτό που μαθαίνουν καθημερινά στις ομάδες τους, αλλά και για να σηκώσουν την κούπα. Μεταλαμπαδεύεται το winning spirit και ίσως αυτό να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κέρδος των τροπαίων που κατακτούν οι «μεγάλοι» τους το ένα μετά το άλλο: ότι μια χώρα που ποδοσφαιρικά κουβαλούσε την ταμπέλα του «loser», την αποτίναξε οριστικά και αμετάκλητα.

Οι «δικοί» μας ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Θα μπορούσαν να ηττηθούν με 3-0, όταν ειδικά μετά το 60’ «ξεφούσκωσε» η πίεση στη μεσαία γραμμή και ο Ντερλοφέου έκανε ό,τι ήθελε τον Σταφυλίδη στα 1 Vs 1, καθώς δεν προλάβαιναν να «κουμπώσουν» στο μαρκάρισμα ο Γιαννιώτας και ο εκάστοτε αμυντικός μέσος διότι οι Ισπανοί είχαν οκτώ παίκτες πάνω από τη μεσαία γραμμή και πολλά «στηρίγματα». Μα η ταυτότητά αυτής της εθνικής Νέων δεν άλλαξε και αυτό μου άρεσε. «Απλωμένη», όχι ταμπουρωμένη. Με πρέσινγκ όσο μπορούσαν πιο ψηλά, όσο μπορούσαν πιο δυνατά, όσο άντεχαν. Μόνο αν μάθουν έτσι, μόνο αν σκληραγωγηθούν έτσι και μάλιστα σ΄ αυτό το επίπεδο, θα προοδεύσουν και θα πλησιάσουν στην αλλαγή από το «ταμπούρι». Το ποδόσφαιρο πια βασίζεται πολύ στην ένταση και στον ρυθμό. Έτσι διδάχθηκαν από τον Τσάνα, έτσι έπαιξαν και στον τελικό, ψάχνοντας το λάθος που δεν έκαναν οι Ισπανοί, το ριμπάουντ έξω από την περιοχή, τον τρίτο παίκτη μέσα στο «κουτί». Όχι μόνο τα στημένα και τις αντεπιθέσεις!

«Τρέχουμε παντού. Τρέχουμε όσο μπορούμε. Τρέχουμε όταν έχουμε και όταν δεν έχουμε τη μπάλα. Ξεκουραζόμαστε και παίρνουμε ανάσες μόνο στις διακοπές του ματς» ήταν η απάντηση του Χάρη Μαυρία που φιλοξένησα στην συχνότητα του «Σκάι» την Παρασκευή, όταν τον ρώτησα ποιο είναι το βασικό ποδοσφαιρικό γνώρισμα αυτής της ομάδας. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η next  generation καλείται από τις περιστάσεις να τρέχει… γενικώς! Τούτη η γενιά των πιτσιρικάδων είναι πιο «ατσαλωμένη» συγκριτικά με την αντίστοιχη του Νίνη, του Παπασταθόπουλου, του Μήτρογλου, του Δημούτσου, του Σιόβα, του Γιάννη Παπαδόπουλου. Ξέρει ότι για να τα βγάλει πέρα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Μια ματιά στα συμβόλαιά τους, το καταδεικνύει.

Με εξαίρεση τον Σταφυλίδη, τον Μαυρία (που υπέγραψαν πριν από λίγες ημέρες τα νέα συμβόλαιά τους) και τον Καπίνο (που είχε συμβόλαιο με 40.000 ευρώ περίπου ετησίως), η αμοιβή των υπόλοιπων έχει «ταβάνι» τα 30.000 ευρώ κάθε χρόνο. Και η συντριπτική πλειονότητα έχουν συμφωνίες βάσει συμμετοχών. Επί παραδείγματι «5.000 ή 10.000 πάγια αμοιβή + 10.000 αν περάσει τις 10 συμμετοχές».

Δεν είναι καλοζωισμένα αυτά τα παλικαράκια και έχοντας δει, ακούσει, διαβάσει, μάθει στον μικρόκοσμό τους περιπτώσεις συναδέλφων τους που στην ίδια ηλικία έλαμπαν αλλά αργότερα έχασαν ξεθώριασε η λάμψη τους, έχω την εντύπωση ότι θα προσπαθήσουν πολύ περισσότερο. Και είμαι σίγουρος ότι η ανάδειξη καλύτερων παικτών ανώτερου επιπέδου την επόμενη δεκαετία (όχι άμεσα, με εκκίνηση τη διετία 2015 - 2016), είναι δεδομένη.

Για τρεις λόγους:

α) η φτώχεια των συλλόγων που υποχρεωτικά στρέφουν το βλέμμα τους στους μικρούς. Όχι μόνο ο Ατρόμητος ή ο Αστέρας Τρίπολης που μπορεί να γίνει «νέα Ξάνθη», όχι μόνο οι επαρχιακές ομάδες που ξέρουν ότι μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν αλλά και οι Θεσσαλονικείς και ο Παναθηναϊκός με τον σούπερ για τα ελληνικά δεδομένα Γιάννη Σαμαρά στην Ακαδημία του και ο Ολυμπιακός που επιτέλους αρχίζει να «δίνει» παίκτες στις μικρές Εθνικές, έχει περισσότερους παίκτες στην Ανδρών και αξιοποιεί την οικονομική άνεσή του ενισχύοντας και το ελληνικό στοιχείο (από μόνο του δεν αρκεί βεβαίως για ωραίες ευρωπαϊκές πορείες, εκεί χρειάζονται και ξένοι που κάνουν τη διαφορά, επιπέδου Μέλμπεργκ, καλού Ιμπαγάσα, Μιραλάς, όπως έχει αποδειχθεί στις καλές πορείες και του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ όταν τα κατάφεραν σε υψηλότερο επίπεδο).

β) η next generation των Ελλήνων προπονητών. Έμαθα ότι στο τελευταίο σεμινάριο της UEFA για το δίπλωμα στην Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες ο αριθμός των επιτυχόντων ήταν μονοψήφιος και ο αριθμός των εξεταζόμενων μεγαλύτερος του 50. Δυσκόλεψαν τα πράγματα! Πολλοί πέρασαν με επανεξέταση στα γραπτά. Όμως συνολικά ο νέος Έλληνας προπονητής (από Δώνη, Τσιώλη και έπειτα ηλικιακά) είναι πιο καταρτισμένος. Πιο ενημερωμένος. Έχει περισσότερες επαφές με το εξωτερικό, ερεθίσματα, παραστάσεις, γνώσεις. Και όρεξη να εργάζεται και με τους μικρούς, όχι μόνο στους «μεγάλους».

γ) Η ΕΠΟ έδωσε και θα δώσει μεγαλύτερο βάρος στους «μικρούς». Επί Γκαγκάτση καθιερώθηκε το πρωτάθλημα Νέων. Επί Πιλάβιου συγκροτήθηκε πιο οργανωμένο πλάνο για όλες τις ηλικιακές βαθμίδες, με οργανωτή τον Σάντος, ο οποίος με τη συνδρομή των βοηθών του ανέβασε συνολικά το επίπεδο συνεργασίας με τους άλλους προπονητές και ενδιαφέρθηκε πολύ περισσότερο από τον Herr Otto για τους «επόμενους» και όχι μόνο για τους άνδρες. Ο… επόμενος (γιατί δεν διαφαίνεται αντεπίθεση Πιλάβιου με στόχο την παραμονή τουλάχιστον ως τώρα) δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. «Θα ήταν πολύ ωφέλιμο να δημιουργήσουμε έναν ελεγκτικό μηχανισμό όλων των Ακαδημιών της χώρας και των ιδιωτικών και των ομάδων» έθεσε τον επόμενο στόχο, μου είπε το βράδυ του Σαββάτου στον «Σκάι» ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Πιθανότατα δεν θα είναι ο ίδιος στη συγκεκριμένη θέση τον Οκτώβριο, αλλά αυτό το τιμ πρέπει να δημιουργηθεί, ακόμη και με μικρά κονδύλια.

Ξέρετε γιατί; Γιατί όπως μου είπε και ένας… μελλοντικός προπονητής «οι δικοί μας από τα 10 μέχρι τα 17 παίρνουν το 40% αυτού που πρέπει και τα υπόλοιπα οφείλονται στο ταλέντο και την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα (φιλότιμο, «ψυχή»). Τα Ισπανάκια που παίρνουν το 100% γιατί δίνουν βάρος και στην ηλικία 10-14, είναι το πρότυπο. Όχι επειδή νικούν. Επειδή χθες, παρότι αυτή η εθνική Νέων δεν θυμίζει την εθνική Ανδρών, τους κυνηγούσαμε για να τους πάρουμε τη μπάλα».

Του Γιάννη Σερέτη από το gazzetta.gr